ΝΥΜΦΕΣ ΣΙΛΗΝΟΙ ΚΑΙ ΣΑΤΥΡΟΙ

     Η λέξη Νύμφη δηλώνει ένα θηλυκό ον, με το οποίο ο άντρας γίνεται «νυμφίος», δηλαδή ευτυχισμένος και φτάνει στο σκοπό του ανδρισμού του. Ο χαρακτηρισμός αποδίδεται σε μια θεά ή σε ένα θνητό κορίτσι. Το ον που είναι νύμφη δεν σημαίνει ότι έχει αποκτήσει και την αιωνιότητα των μεγάλων Θεών. Οι Νηρηίδες που συγγενεύουν με τις νύμφες θεωρούνται αιώνιες, όπως το στοιχείο τους η θάλασσα. Οι Ναϊάδες ή Ναΐδες, οι νύμφες των νερών που ανήκουν σε πηγές, ζουν τόσο όσο και οι ίδιες οι πηγές. Οι Νύμφες που συνδέονται με λιβάδια και δάση είναι λιγότερες. Ονομάζονται Δρυΐδες ή Αμαδρυάδες και πεθαίνουν μαζί με τις δρύς τους.

     Υπάρχει ένας παλιός υπολογισμός για τη διάρκεια της ζωής των Νυμφών : «Εννιά φορές όσο ζουν οι άνθρωποι ζει η φλύαρη καρακάξα, το ελάφι ζει τόσο όσο τέσσερις καρακάξες, τρεις φορές όσο ένα ελάφι φτάνει το κοράκι, εννιά φορές όσο ζει το κοράκι ζει ο φοίνικας και δέκα φορές όσο ζει ο φοίνικας ζουν οι Νύμφες , οι κόρες του Διός».

     Από όλους τους θεούς του Ολύμπου μόνο ο Ερμής είναι γιος νύμφης. Αυτό το γεγονός είχε αντίκτυπο στο στενό και μόνιμο δεσμό του με τις Νύμφες. Οι  Νύμφες θηλάζουν τους θεούς και τους ήρωες, αντιπρόσωποι και σωσίες των μητέρων τους. Η τροφή τους είναι ίδια των θεών, η αμβροσία. Σέρνουν το χορό με τους θεούς και κάνουν έρωτα με τους  Σιληνούς  και τον Ερμή. Πεύκα, δρύς και έλατα μεγαλώνουν στην γέννηση τους και ζουν όσο κι αυτές. Τα δέντρα αυτά δεν τολμούν να τα αγγίξουν με πέλεκυ οι θνητοί. Όταν οι μοίρα τους φέρνει το θάνατο τα όμορφα δέντρα πρώτα μαραίνονται  χάνουν την φλούδα τους, σπάνε τα κλαδιά τους και έτσι η ψυχή των Νυμφών, χάνει το φως του ήλιου. Οι  Νύμφες εμφανίζοντε με ωραίο πρόσωπο, ντυμένες με μακριά φορέματα τις περισσότερες φορές τρεις μαζί (σαν τις Χάριτες) με τον Ερμή.

     Την ομάδα των νυμφών πλαισιώνουν οι Σιληνοί,  που αντιπροσωπεύουν το ανδρικό στοιχείο. Παριστάνονται με μυτερά αυτιά, με οπλές και αλογοουρές. Έχουν επίσης ανθρωποφαλλική μορφή με πλακουτσωτά πρόσωπα και χυδαίους τρόπους. Να αναφέρουμε ότι ένας δάσκαλος του θεού Διονύσου είναι Σιληνός. Ακόμα και οι θεϊκοί Σιληνοί και  οι Σάτυροι πεθαίνουν. Στην Μ. Ασία διηγούνται  για έναν Σιληνό που μεθυσμένος, πιάστηκε αιχμάλωτος και αποκάλυψε βαθιές σοφίες. Λένε επίσης και για κάποιον Μαρσύα, που ήταν τόσο ανόητος που ήθελε να συναγωνιστεί στη μουσική με τον Απόλλωνα. Ο Μαρσύας νικήθηκε φυσικά από τον θεό και έβγαλε το τριχωτό του δέρμα. Δεν πρόκειται για κάτι το τρομακτικό, αν σκεφτούμε πως η ζωώδης περιβολή αποτελεί μονάχα την εξωτερική μάσκα.

     Να αναφέρουμε και την υπόλοιπη παρέα που συνοδεύει τις Νύμφες και αυτοί είναι οι Σάτηροι. Άνδρες με δέρμα τράγου που αγαπούν τις Νύμφες, χωρίς να τυμωρούντε γι’  αυτό, ενώ κάτι τέτοιο είναι επικίνδυνο για κάποιον θνητό. Το ωραίο αγόρι Ύλας για παράδειγμα, εξαφανίζεται βγάζοντας νερό από το πηγάδι. Τον τραβάει μέσα στο νερό μια Νύμφη ή μια τριάδα Νυμφών. Στην γλώσσα μας υπάρχει ο Νυμφόπληκτος, «ένας που τον πήραν οι Νύμφες». Σε ξεχωριστή θέση με το ανθρώπινο γένος βρισκοντε οι Μελίες. Αυτές είναι όμως παιδιά του Ουρανού και της Γαίας, που ξεπετάγονται από το αίμα του ακρωτηριασμένου πατέρα.